lakhan makavana

                   'ચકલાંને મારો નહિ જ...  '- ચકલાંઓ જો ચીંચી કરે તો એ છે એમનું સિગ્નલ પક્ષીઓ કેકારવ કરે તો એ છે એમનું સંગીત ચકલાંને મારો નહિ જ...!રાજાનો હુકમ થયો. લોકો નવાઈ પામી ગયા કે રાજા આ વળી શું કહે છે ? રાજાને ચકલાંઓ શું નડયાં ?પણ નડયાં જ હતાં. ચકલાં- ચકલીઓ, નાના-મોટાં પંખીઓ ચકચક-ચીં કરનારાં ભોળા ભલા પંખીડાઓ રાજાને નડયાં જ હતાં.વાત એવી કે રાજાને મોડા ઊઠવા જોઈએ. ચકલીઓ તો વહેલી ઊઠે. શરૃ કરી દે. ચીં- ચીં, ચકચક- ચીં, ચીં ચીં. ચકલીઓ કંઈ એક પ્રકારની હોય છે ? જેટલી જાત એટલી ચીંચીં. જેટલી ભાત એટલી ચક-ચીં.રાજાને ઊંઘમાં ખલેલ પડી જાય. તેની વહેલી સવારની મીઠી નીંદર વીંખાઈ- પીંખાઈ જાય. તેઓ જેવા ઊઠે કે આદેશ આપી દે ઃ 'ચકલાંને મારો.'રાજાનો હુકમ. દરવાનો, ચોકીદારો ભૈયાઓ દોડીને કહે ઃ 'ચીડિયાં કો મારો.'કોઈ પથરાથી મારે, કોઈ ગિલોલથી મારે, કોઈ વળી તીરનાં નિશાન તાકે, અરે તલવારલઈને ય પાછળ પડે. ખુદ રાજા અગાશીમાંથીબંદૂકના ભડાકા કરે.ચકલાં મરે કે ના ય મરે, અને ચકલાં તો નિર્દોષ, ભોળા ભલા જીવ. બીજી સવારે પાછાં ગાવા લાગે ઃ 'ચકચકચીં, ચકચકચીં.'રાજાનો બગીચો જ...

જૂઠનો રફુગર- પડયા પાણીમાં ગધેડાઓ, તે ભડભડ સળગી મર્યા, શિકાર ન થયો હરણનો, પણ શિકારી ધન્ય થયાખાંસાહેબ અને પાછા લખનઉના, એટલે ડિંગ હાંક્યા વગર કંઈ ચાલે ? અને ડિંગ પણ એવી ધડમાથા વગરની હોય કે ગધેડાને હસવું આવી જાય ! પણ હવે તો ખાંસાહેબને ગપ મારવાની એવી આદત પડી ગઈ કે છૂટતી જ ન હતી.એક વખત રસ્તામાં એક ફકીરને ભીખ માગતો જોયો. ખાંસાહેબ કહે : 'અલ્યા ભીખ માગે છે, એને બદલે કંઈ કામ કરતો હોય તો ?''મને કોઈ રાખે તો જરૃર કામ કરું.'' શું કામ કરશે, બોલ ?''હું જૂઠનો રફુગર છું.''હેં...!' ખાંસાહેબથી બોલી જવાયું.ફકીર કહે : ' હા ખાંસાહેબ ! હું જૂઠને એવી સરસ રીતે રફુ કરું છું કે, તે સાચું જ લાગે.' ખાંસાહેબને થયું કે ચાલો આ માનવીય કદીક કામ લાગશે. તેમણે એ ફકીરને નોકરીમાં રાખી લીધો. પણ તેઓ એ રફુગરની પરીક્ષા કરવા માગતા હતા.બંને જતા હતા. સામા મળ્યા મિયાં અચ્છન. તેમણે તરત જ ખાંસાહેબને પૂછયું,'કેમ કાલે કંઈ દેખાયા નહિ ખાંસાહેબ !''શિકારે ગયો હતો.' ખાંસાહેબે પણ કહી દીધું.' શું કહો છો ?' મિયાં અચ્છને પૂછયું : 'કોઈ શિકાર બિકાર હાથ લાગ્યો કે..?'ખા...

    Shayariphotos

        My music 🎵🎵⇒ 

 ્્વા ભટિક નામ નો સીધો- સાધો ભોળો કઠિયારો હતો.તે બિચારા ની પાસે બીજો  કોઈ ધંધો નહી થી જંગલ માથી લાકડા લાવી ને શહેર મા વેચતો હતો. એકલો હોવા ને કારણે તેનુ મન ઉદાસ પણ રહયૂ કરતું. એક વાર જ્યારે તે લાકડા વેચી ને તેના ઘરેડ પાછો  ફરીથી રહયો હતો.ત્યારે     રસ્તા મા તેને એક માણસ મળી ગયો , જે પગપાળો જ  ગામ તરરહસ્ય જઈ  રહયો હતો .તેના બળદ ગાડાંગર તરફ જોઈ  ને એ આદમી એ ' શુ તમે ગામ સુધી લઈ જશો? 'હા , કેમ નહી ? બીજા  ઓ ની મદદ કરવડી એ તો માણસ ની ફરજ છે; ભટિકે હસી ને કહ્યયૂ ,  તે માણસ તેની જોડે બળદગાડા મા બેસી ગયો . રસ્તા  મા વાતચીત દરમિયાન બંને મિત્ર બની ગયા હતા. ભટિક રાતે તેને પોતારો ના ઘેર લઈ ગયો. બંને જણા એ એકસાથે જ ભોજન ક્યૂ . આપવીતી રીતે બંને ની દોસ્તી  વધતી ગઈ હતી.હવે જ્યારે પણ ભટિક શહેર જતો  તો તેના મિત્ર ને જરૂર મળતો.બંને કલાકો સુધી બેસી ને વાતો કરતા રહતો.   એકવાર જેવો ભટિક લાકડા ની ભારી ઓ વેચી નવરો થયો તો તે સમયે રાત વિશેષ થઈ ગઈ હતી.તેનો મિત્ર સુદામા નહોતો ઇચ્છતો કે તે આટલી રાત વિત્યે  ગામ પાછો ફરે , કેમકે રસ્તા  મ...